Mitt eige Mount Everest

Ein snakkar så fint om å setje seg mål i livet. Nå nokre toppar og kjenne på at ein meistrer det. Så må ein spørre seg om vi er flinke nok til å finne våre eigne mål. Som oftast er det flotte mål med høg utdanning, nå dei høgaste fjelltoppane, delta og vinne flest mogleg maratonløp og andre konkurransar. Eg har komme fram til at eg må lage mine eigne mål. Lage mitt eige Mount Everest. Eit mål som er realistisk og oppnåelig. Finne min eigen strategi og velgje dei beste delmåla. Dra nytte av eigenskapane til menneska rundt meg til å hjelpe meg. Om vegen er svingete og smal skal eg gje meg tida til å finne godene som eg kan ta med meg vidare.
Har no vore ute av arbeidslivet i to år. To år som har vore ei berg- og dalbane der eg til tider berre har sete i ei vogn og lat andre bestemme farten. Der eg av og til har klart å sette på bremsen, men også kjent at andre har tatt styringa og eg berre har følgt med i eit tempo som har vore problematisk. Det har også hendt at eg sjølv har trakka på gassen og eg har møtt veggen med eit smell. Heldigvis har eg behandlara rundt meg som har sett meg og plukka meg opp for å sette meg i hop igjen.
Etterkvart har eg forstått at eg kan ikkje nå dei same måla som andre. Eg må erkjenne min eigen tilstand og forutsetnad for å nå eit mål om å komme meg tilbake til jobb. Trappestega må verelågare og pausene oftare så eg kan sjå framover og legge planar for eit nytt delmål. Om eg ikkje følgjer samme vegen og farten som andre kan eg likevel nå eit mål som gjev meg ein kvardag som gagnar meg. Mitt eige Mount Everest.
Nett no er eg på eit steg i denne trappa som gjev meg meining og eg kjenner på at er er rimeleg nær eit mål. To dagar i veka er eg på arbeidsutprøving på ein sjukeheim, der eg er på ei avdeling for mennesker med demens.

Eg er på veg!